Δήμος Χλωπτσιούδης

Δήμος Χλωπτσιούδης
(Ιστορικός - Φιλόλογος)

Από το Ιστολόγιο του συγγραφέα: 

Γεννήθηκα το 1973 και έκτοτε ζω στη Σταυρούπολη. Δεν είμαι κι εγώ παρά ένα από τα πολλά παιδιά που μεγάλωσαν σε αυτή την πόλη. Είμαι ένα ακόμα παιδί που έζησε τον κοινωνικό ρατσισμό των ανατολικών συνοικιών της συμπρωτεύουσας προς τις υποβαθμισμένες γειτονιές της «άγριας» Δύσης. Ίσως βέβαια και αυτός ο ρατσισμός να με οδήγησε και σε συγκεκριμένες μουσικές και ιδεολογικές επιρροές. Πιο σίγουρο βέβαια είναι ότι η φτώχεια και ο πόνος των γύρω περιοχών με έκαναν από πολύ νωρίς να παρατηρώ και να αγωνίζομαι για κάτι καλύτερο.

Ως παιδί, λοιπόν, μικροαστικού στρώματος έβαλα κι εγώ στόχο την απόκτηση ενός πτυχίου, που θα με βοηθούσε να «ανέλθω κοινωνικά» και βέβαια να εγκαταλείψω την πατρική μου εργασία (που από τα 14 έτη μου εκτελούσα σαν κάλφας). Η μουντζούρα και η σωματική καταπόνηση ήταν ένας εφιάλτης που γρήγορα μετατράπηκε σε επιτυχία εισαγωγικών εξετάσεων. Έτσι, το 1997 αποφοίτησα από το Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου.

Εκεί διαμορφώθηκε ένας νέος ιστορικός -με κοινωνική κατεύθυνση αργότερα- και κάποιες εργασίες σε δύσκολους κι επικίνδυνους τομείς. Τέτοιες εργασίες ώστε απλά να ξεχωρίζω από το συμφερτό των άλλων τόσων ομοίων μου. Όχι μοναδικότητες -ποτέ δε θα διεκδικούσα τέτοια προβολή ή ματαιοδοξία- αλλά περίπατοι στα δύσκολα μονοπάτια του Χριστιανισμού και της Ιστορικής Κοινωνιολογίας, με κρίσεις όσο γίνεται αντικειμενικές. Φυσικά για ένα νέο τέτοιων ανησυχιών και με τόσες αναμνήσεις φτώχειας -και βεβαίως εργαζόμενο στα φοιτητικά του χρόνια- οι τότε καταρριφθείσες ιδεολογίες δεν μπορούσαν να μείνουν μακριά.

Ούτως, λοιπόν, ο μαρξισμός γρήγορα χτύπησε την πόρτα μου και αρχίσαμε να προχωράμε σε νέους αχαρτογράφητους ορίζοντες παρέα με μία θεωρητική -για πολλούς, Κοινωνική για μένα- επιστήμη και μερικές έρευνες για παρέα. Για τη σεξουαλικότητα στο Χριστιανισμό, λοιπόν, για τη βία και τους Εκκλησιαστικούς συγγραφείς, για τους Νεοπλατωνικούς κατά του Χριστιανισμού. Και τα πιο άρτια ίσως έργα μου, τους Επικριτές του Χριστιανισμού, τους Θεσμούς των δύο πρώτων Χριστιανικών αιώνων και ένα ιστορικό-κοινωνικό άρθρο για την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Συμπληρωματικά, τα δημοσιευμένα οι ομηρικές κοινωνίες της Οδύσσειας, η αρθρουριανή αυλή, οι Μεσαιωνικές παραγωγικές σχέσεις και το φεουδαλικό μοντέλο στην Ευρώπη. Καθοδηγητής, όμως, πάντα σε έρευνες και αγώνες ήταν το αίμα και ο αγώνας των άλλων, των παλαιών, όσων ήλπιζαν και προσπαθούσαν πάντα. Κάπως έτσι μπήκα γρήγορα στον αγώνα -με τα τραγέλαφα, αλλά όχι απορριπτέα, χαρακτηριστικά- του φοιτητικού κινήματος και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Διαφωνίες ιδεολογικές και πολιτικές με απομάκρυναν από κομματικές πρακτικές, αλλά όχι από την κοινωνική δράση.

Ένας κοινωνικός επιστήμων δεν μπορεί όμως να προσανατολίζεται μόνο σε παλαιούς ορυζώνες, αλλά οφείλει να ελέγχει και τη σύγχρονη παραγωγή, τις νέες δομές της κοινωνίας μας. Κάπως έτσι ξεκινά η Σταυρούπολη με αριθμούς, το μορφωτικό επίπεδο στη Σταυρούπολη και μία έρευνα για τη στάση των νέων της Σταυρούπολης απέναντι στην τοπική αυτοδιοίκηση. 
Σε αυτά με τον καιρό συμπληρώθηκαν ορισμένες ακόμα μελέτες και κάποια βιβλία που εκδόθηκαν (για την ενδοικογενειακή βία, τις ανθρωποθυσίες των ουσιοεξαρτημένων, τα διαζύγια (στατιστικά, επιπτώσεις κι αίτια), και τη δημόσια εκπαίδευση (Δημόσια Παιδεία: ρηχό πιάτο γεμάτο σούπα). Αρκετά ακόμα δημοσιευμένα και ελεύθερα έργα (Ευριπίδου Ελένη). 
Στο πολιτικό μοτίβο συγγράφονται και κυκλοφορούν δύο βιβλία προοδευτικής κατεύθυνσης: το πολιτικό δοκίμιο "δημαγωγία της δημοκρατίας" και η ογκώδης σχετικά μελέτη "Τοπική Αυτοδιοίκηση, προοπτικές ανάπτυξης των τοπικών κοινωνιών".
Εργάζομαι ως ένας απλός φιλόλογος στην παραπαιδεία, παντρεμένος με δύο κόρες στην προνηπιακή ηλικία.

Προσωπικό Blog: chldimos.blogspot.gr